flasa

See also: flaša, fľaša, and flåsa

Icelandic

From Old Norse flasa, from a Proto-Germanic derivative of Proto-Indo-European *plē- (“to cut off, split off”), probably related to *pleh₂- (“flat”) and thus English flake, along with Faroese fles (“skerry”).^[1]

flasa f (genitive singular flösu, no plural)

See flas (“haste”).

^{The template Template:is-verb does not use the parameter(s): 1=flasaði
2=flasað
Please see Module:checkparams for help with this warning.}

flasa

to rush into, to go into (something) hastily [with að ‘something’]
Synonym: flana

*flasa* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að flasa
supine sagnbót		flasað
present participle lýsingarháttur nútíðar		flasandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	flasa	flasaði	flasi	flasaði
	þú	flasar	flasaðir	flasir	flasaðir
	hann, hún, það	flasar	flasaði	flasi	flasaði
plural	við	flösum	flösuðum	flösum	flösuðum
	þið	flasið	flösuðuð	flasið	flösuðuð
	þeir, þær, þau	flasa	flösuðu	flasi	flösuðu

		imperative boðháttur
singular	þú	flasa (þú), flasaðu
plural	þið	flasið (þið), flasiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

^ Pokorny, Julius (1959) “2424”, in Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 3, Bern, München: Francke Verlag, page 2424