fractio
Latin
Etymology
From frangō (“to break”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈfraːk.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈfrak.t̪͡s̪i.o]
Noun
frāctiō f (genitive frāctiōnis); third declension
- the action of breaking
- (mathematics) fraction
- 1544, Orontius Finaeus, Arithmetica Practica, liber II, cap. 7 [1]
- Divisio, quemadmodum et multiplicatio, aut inter ipsas tantum accidit fractiones, aut simul cum ipsis tractatur integris.
- Division, just as with multiplication, occurs either only between those fractions, or is transacted at the same time with those integers.
- 1750, Institutiones Matheseos: Selectis Observationibus Illustratae in Usum Praelectionum Academicarum, 4th edition, page 56:
- Scribitur fractio duobus numeris, linea interiecta distinctis, quorum superior ipsam partem integri determinat, et numerator dicitur, inferior partes totius omnes refert, et denominator appellatur.
- A fraction is written with two numbers separated by a line between them, of which the portion above determines the pieces, and is called the numerator, and the portion below refers to the entire total, and is called the denominator.
- 1544, Orontius Finaeus, Arithmetica Practica, liber II, cap. 7 [1]
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | frāctiō | frāctiōnēs |
| genitive | frāctiōnis | frāctiōnum |
| dative | frāctiōnī | frāctiōnibus |
| accusative | frāctiōnem | frāctiōnēs |
| ablative | frāctiōne | frāctiōnibus |
| vocative | frāctiō | frāctiōnēs |
Descendants
References
- “fractio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "fractio", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- fractio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.