geealdian
Old English
Etymology
From ġe- + ealdian (“to grow old”).
Pronunciation
- IPA(key): /jeˈæ͜ɑl.di.ɑn/, [jeˈæ͜ɑɫ.di.ɑn]
Verb
ġeealdian
Conjugation
Conjugation of ġeealdian (weak, class 2)
| infinitive | ġeealdian | ġeealdienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | ġeealdiġe | ġeealdode |
| second person singular | ġeealdast | ġeealdodest |
| third person singular | ġeealdaþ | ġeealdode |
| plural | ġeealdiaþ | ġeealdodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | ġeealdiġe | ġeealdode |
| plural | ġeealdiġen | ġeealdoden |
| imperative | ||
| singular | ġeealda | |
| plural | ġeealdiaþ | |
| participle | present | past |
| ġeealdiende | ġeealdod | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “ġe-ealdian”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.