guttatus
Latin
Etymology
From guttae (“spots or specks”) + -ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɡʊtˈtaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ɡut̪ˈt̪aː.t̪us]
Adjective
guttātus (feminine guttāta, neuter guttātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | guttātus | guttāta | guttātum | guttātī | guttātae | guttāta | |
| genitive | guttātī | guttātae | guttātī | guttātōrum | guttātārum | guttātōrum | |
| dative | guttātō | guttātae | guttātō | guttātīs | |||
| accusative | guttātum | guttātam | guttātum | guttātōs | guttātās | guttāta | |
| ablative | guttātō | guttātā | guttātō | guttātīs | |||
| vocative | guttāte | guttāta | guttātum | guttātī | guttātae | guttāta | |
References
- “guttatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "guttatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- guttatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.