hljóðleikr

Old Norse

Etymology

From hljóðr +‎ -leikr.

Noun

hljóðleikr m

  1. silence, sadness

Declension

Declension of hljóðleikr (strong a-stem)
masculine singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative hljóðleikr hljóðleikrinn hljóðleikar hljóðleikarnir
accusative hljóðleik hljóðleikinn hljóðleika hljóðleikana
dative hljóðleiki hljóðleikinum hljóðleikum hljóðleikunum
genitive hljóðleiks hljóðleiksins hljóðleika hljóðleikanna

Further reading

  • Zoëga, Geir T. (1910) “hljóðleikr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 203; also available at the Internet Archive
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.