hortulanus
Latin
Etymology
Noun
hortulānus m (genitive hortulānī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | hortulānus | hortulānī |
| genitive | hortulānī | hortulānōrum |
| dative | hortulānō | hortulānīs |
| accusative | hortulānum | hortulānōs |
| ablative | hortulānō | hortulānīs |
| vocative | hortulāne | hortulānī |
Descendants
- Italian: ortolano
- Old French: ortelain
- Middle French: hortelain
- French: hortelain (dialectal)
- Middle French: hortelain
- Old Occitan: hortolan, ortolan
- Portuguese: hortelão
References
- “hortulanus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- hortulanus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.