imminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imminuō.
Participle
imminūtus (feminine imminūta, neuter imminūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imminūtus | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta | |
| genitive | imminūtī | imminūtae | imminūtī | imminūtōrum | imminūtārum | imminūtōrum | |
| dative | imminūtō | imminūtae | imminūtō | imminūtīs | |||
| accusative | imminūtum | imminūtam | imminūtum | imminūtōs | imminūtās | imminūta | |
| ablative | imminūtō | imminūtā | imminūtō | imminūtīs | |||
| vocative | imminūte | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta | |
References
- “imminutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imminutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imminutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.