immiseratus
Latin
Etymology
Perfect active participle of immiseror (“pity, commiserate”, deponent verb).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪm.mɪ.sɛˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [im.mi.s̬eˈraː.t̪us]
Participle
immiserātus (feminine immiserāta, neuter immiserātum); first/second-declension participle
- having pitied, having commiserated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | immiserātus | immiserāta | immiserātum | immiserātī | immiserātae | immiserāta | |
| genitive | immiserātī | immiserātae | immiserātī | immiserātōrum | immiserātārum | immiserātōrum | |
| dative | immiserātō | immiserātae | immiserātō | immiserātīs | |||
| accusative | immiserātum | immiserātam | immiserātum | immiserātōs | immiserātās | immiserāta | |
| ablative | immiserātō | immiserātā | immiserātō | immiserātīs | |||
| vocative | immiserāte | immiserāta | immiserātum | immiserātī | immiserātae | immiserāta | |