imploratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of implōrō (“beseech, implore”).
Participle
implōrātus (feminine implōrāta, neuter implōrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | implōrātus | implōrāta | implōrātum | implōrātī | implōrātae | implōrāta | |
| genitive | implōrātī | implōrātae | implōrātī | implōrātōrum | implōrātārum | implōrātōrum | |
| dative | implōrātō | implōrātae | implōrātō | implōrātīs | |||
| accusative | implōrātum | implōrātam | implōrātum | implōrātōs | implōrātās | implōrāta | |
| ablative | implōrātō | implōrātā | implōrātō | implōrātīs | |||
| vocative | implōrāte | implōrāta | implōrātum | implōrātī | implōrātae | implōrāta | |