improperatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of improperō
Participle
improperātus (feminine improperāta, neuter improperātum); first/second-declension participle
- This term needs a translation to English. Please help out and add a translation, then remove the text
{{rfdef}}.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | improperātus | improperāta | improperātum | improperātī | improperātae | improperāta | |
| genitive | improperātī | improperātae | improperātī | improperātōrum | improperātārum | improperātōrum | |
| dative | improperātō | improperātae | improperātō | improperātīs | |||
| accusative | improperātum | improperātam | improperātum | improperātōs | improperātās | improperāta | |
| ablative | improperātō | improperātā | improperātō | improperātīs | |||
| vocative | improperāte | improperāta | improperātum | improperātī | improperātae | improperāta | |
References
- “improperatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “improperatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "improperatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)