incelebratus
Latin
Etymology
in- + celebrātus (“proclaimed”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kɛ.ɫɛˈbraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̠ʲ.t͡ʃe.leˈbraː.t̪us]
Adjective
incelebrātus (feminine incelebrāta, neuter incelebrātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incelebrātus | incelebrāta | incelebrātum | incelebrātī | incelebrātae | incelebrāta | |
| genitive | incelebrātī | incelebrātae | incelebrātī | incelebrātōrum | incelebrātārum | incelebrātōrum | |
| dative | incelebrātō | incelebrātae | incelebrātō | incelebrātīs | |||
| accusative | incelebrātum | incelebrātam | incelebrātum | incelebrātōs | incelebrātās | incelebrāta | |
| ablative | incelebrātō | incelebrātā | incelebrātō | incelebrātīs | |||
| vocative | incelebrāte | incelebrāta | incelebrātum | incelebrātī | incelebrātae | incelebrāta | |
Related terms
References
- “incelebratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “incelebratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers