incoinquinatus
Latin
Etymology
From in- (“not, un-”) + coinquinātus (“polluted, contaminated”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.ko.ɪŋ.kʷɪˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.ko.iŋ.kʷiˈnaː.t̪us]
Adjective
incoinquinātus (feminine incoinquināta, neuter incoinquinātum); first/second-declension adjective
- (Late Latin) undefiled, unpolluted (which is not or are not defiled)
- ante 5th C., Biblia Vulgata, Sap. 3:12–13:
- mulieres eorum insensatae sunt et nequissimi filii eorum maledicta creatura illorum quoniam felix sterilis incoinquinata quae non scivit torum in delicto habebit fructum in respectione animarum
- ibidem, Sap. 8:20:
- et cum essem magis bonus veni ad corpus incoinquinatum
- ante 5th C., Biblia Vulgata, Sap. 3:12–13:
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incoinquinātus | incoinquināta | incoinquinātum | incoinquinātī | incoinquinātae | incoinquināta | |
| genitive | incoinquinātī | incoinquinātae | incoinquinātī | incoinquinātōrum | incoinquinātārum | incoinquinātōrum | |
| dative | incoinquinātō | incoinquinātae | incoinquinātō | incoinquinātīs | |||
| accusative | incoinquinātum | incoinquinātam | incoinquinātum | incoinquinātōs | incoinquinātās | incoinquināta | |
| ablative | incoinquinātō | incoinquinātā | incoinquinātō | incoinquinātīs | |||
| vocative | incoinquināte | incoinquināta | incoinquinātum | incoinquinātī | incoinquinātae | incoinquināta | |
References
- “incŏinquĭnātus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "incoinquinatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- incŏinquĭnātus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 797/1.