incompertus
Latin
Etymology
From in- (“un-”) + compertus (“discovered, verified”), from the perfect passive participle of comperiō (“to learn, discover, ascertain”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kɔmˈpɛr.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.komˈpɛr.t̪us]
Adjective
incompertus (feminine incomperta, neuter incompertum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incompertus | incomperta | incompertum | incompertī | incompertae | incomperta | |
| genitive | incompertī | incompertae | incompertī | incompertōrum | incompertārum | incompertōrum | |
| dative | incompertō | incompertae | incompertō | incompertīs | |||
| accusative | incompertum | incompertam | incompertum | incompertōs | incompertās | incomperta | |
| ablative | incompertō | incompertā | incompertō | incompertīs | |||
| vocative | incomperte | incomperta | incompertum | incompertī | incompertae | incomperta | |
References
- “incompertus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “incompertus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers