incompositus
Latin
Etymology
From in- + compositus.
Adjective
incompositus (feminine incomposita, neuter incompositum, adverb incompositē); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incompositus | incomposita | incompositum | incompositī | incompositae | incomposita | |
| genitive | incompositī | incompositae | incompositī | incompositōrum | incompositārum | incompositōrum | |
| dative | incompositō | incompositae | incompositō | incompositīs | |||
| accusative | incompositum | incompositam | incompositum | incompositōs | incompositās | incomposita | |
| ablative | incompositō | incompositā | incompositō | incompositīs | |||
| vocative | incomposite | incomposita | incompositum | incompositī | incompositae | incomposita | |
References
- “incompositus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “incompositus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "incompositus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)