inconsolabilis
Latin
Etymology
in- + cōnsōlābilis (“consolable”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kõː.soːˈɫaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.kon.soˈlaː.bi.lis]
Adjective
incōnsōlābilis (neuter incōnsōlābile); third-declension two-termination adjective
- inconsolable
- (figuratively) incurable
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | incōnsōlābilis | incōnsōlābile | incōnsōlābilēs | incōnsōlābilia | |
| genitive | incōnsōlābilis | incōnsōlābilium | |||
| dative | incōnsōlābilī | incōnsōlābilibus | |||
| accusative | incōnsōlābilem | incōnsōlābile | incōnsōlābilēs incōnsōlābilīs |
incōnsōlābilia | |
| ablative | incōnsōlābilī | incōnsōlābilibus | |||
| vocative | incōnsōlābilis | incōnsōlābile | incōnsōlābilēs | incōnsōlābilia | |
References
- “inconsolabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inconsolabilis”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers