increpitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of increpō.
Participle
increpitus (feminine increpita, neuter increpitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | increpitus | increpita | increpitum | increpitī | increpitae | increpita | |
| genitive | increpitī | increpitae | increpitī | increpitōrum | increpitārum | increpitōrum | |
| dative | increpitō | increpitae | increpitō | increpitīs | |||
| accusative | increpitum | increpitam | increpitum | increpitōs | increpitās | increpita | |
| ablative | increpitō | increpitā | increpitō | increpitīs | |||
| vocative | increpite | increpita | increpitum | increpitī | increpitae | increpita | |
References
- “increpitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "increpitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- increpitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.