incurvatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of incurvō (“bend inwards”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kʊrˈwaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.kurˈvaː.t̪us]
Participle
incurvātus (feminine incurvāta, neuter incurvātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incurvātus | incurvāta | incurvātum | incurvātī | incurvātae | incurvāta | |
| genitive | incurvātī | incurvātae | incurvātī | incurvātōrum | incurvātārum | incurvātōrum | |
| dative | incurvātō | incurvātae | incurvātō | incurvātīs | |||
| accusative | incurvātum | incurvātam | incurvātum | incurvātōs | incurvātās | incurvāta | |
| ablative | incurvātō | incurvātā | incurvātō | incurvātīs | |||
| vocative | incurvāte | incurvāta | incurvātum | incurvātī | incurvātae | incurvāta | |
References
- “incurvatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers