indictus

Latin

Pronunciation

Etymology 1

Perfect passive participle of indīcō (declare, proclaim; appoint).

Participle

indictus (feminine indicta, neuter indictum); first/second-declension participle

  1. declared, proclaimed, published, announced, having been declared
  2. appointed, fixed, named, having been appointed
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative indictus indicta indictum indictī indictae indicta
genitive indictī indictae indictī indictōrum indictārum indictōrum
dative indictō indictae indictō indictīs
accusative indictum indictam indictum indictōs indictās indicta
ablative indictō indictā indictō indictīs
vocative indicte indicta indictum indictī indictae indicta
Descendants
  • Asturian: andecha
  • English: indict
  • Galician: endeita
  • Old French: enditier
  • Spanish: endecha

Etymology 2

From in- (not) +‎ dictus (said).

Adjective

indictus (feminine indicta, neuter indictum); first/second-declension adjective

  1. not said, unsaid
    Synonym: tacitus
  2. unspeakable, ineffable
Declension

First/second-declension adjective.

References

  • indictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • without any examination: incognita causa (cf. sect. XV. 3, indicta causa)
    • without going to law: indicta causa (opp. cognita causa)