indispositus
Latin
Etymology
in- + dispositus (“arranged”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.dɪsˈpɔ.sɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪isˈpɔː.s̬i.t̪us]
Adjective
indispositus (feminine indisposita, neuter indispositum, adverb indispositē); first/second-declension adjective
- disordered, confused
- (of a person) unprepared
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indispositus | indisposita | indispositum | indispositī | indispositae | indisposita | |
| genitive | indispositī | indispositae | indispositī | indispositōrum | indispositārum | indispositōrum | |
| dative | indispositō | indispositae | indispositō | indispositīs | |||
| accusative | indispositum | indispositam | indispositum | indispositōs | indispositās | indisposita | |
| ablative | indispositō | indispositā | indispositō | indispositīs | |||
| vocative | indisposite | indisposita | indispositum | indispositī | indispositae | indisposita | |
References
- “indispositus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “indispositus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers