indotatus
Latin
Etymology
in- + dōtātus (“apportioned”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.doːˈtaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪oˈt̪aː.t̪us]
Adjective
indōtātus (feminine indōtāta, neuter indōtātum); first/second-declension adjective
- unportioned, portionless
- (figurative) unadorned
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indōtātus | indōtāta | indōtātum | indōtātī | indōtātae | indōtāta | |
| genitive | indōtātī | indōtātae | indōtātī | indōtātōrum | indōtātārum | indōtātōrum | |
| dative | indōtātō | indōtātae | indōtātō | indōtātīs | |||
| accusative | indōtātum | indōtātam | indōtātum | indōtātōs | indōtātās | indōtāta | |
| ablative | indōtātō | indōtātā | indōtātō | indōtātīs | |||
| vocative | indōtāte | indōtāta | indōtātum | indōtātī | indōtātae | indōtāta | |
References
- “indotatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “indotatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers