induktar
Ido
Etymology
Borrowing from English induction, French induction, German Induktion, Italian induzione, Russian инду́кция (indúkcija) and Spanish inducción.
Pronunciation
- IPA(key): /indukˈtar/
Verb
induktar (present tense induktas, past tense induktis, future tense induktos, imperative induktez, conditional induktus)
- (transitive, logic) to induce, to reach (a general conclusion) by inference from a number of individual cases
- (transitive, physics) to induce, to influence without direct contact
Conjugation
| present | past | future | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | induktar | induktir | induktor | ||||
| tense | induktas | induktis | induktos | ||||
| conditional | induktus | — | — | ||||
| imperative | induktez | — | — | ||||
| adjective active participle | induktanta | induktinta | induktonta | ||||
| adverbial active participle | induktante | induktinte | induktonte | ||||
| nominal active participle |
singular | induktanto | induktinto | induktonto | |||
| plural | induktanti | induktinti | induktonti | ||||
| adjective passive participle | induktata | induktita | induktota | ||||
| adverbial passive participle | induktate | induktite | induktote | ||||
| nominal passive participle |
singular | induktato | induktito | induktoto | |||
| plural | induktati | induktiti | induktoti | ||||
Derived terms
- indukto (“induction, inference”)