infigens
Latin
Etymology
Present participle of īnfīgō.
Participle
īnfīgēns (genitive īnfīgentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnfīgēns | īnfīgentēs | īnfīgentia | ||
| genitive | īnfīgentis | īnfīgentium | |||
| dative | īnfīgentī | īnfīgentibus | |||
| accusative | īnfīgentem | īnfīgēns | īnfīgentēs īnfīgentīs |
īnfīgentia | |
| ablative | īnfīgente īnfīgentī1 |
īnfīgentibus | |||
| vocative | īnfīgēns | īnfīgentēs | īnfīgentia | ||
1When used purely as an adjective.