infitians
Latin
Etymology
Present participle of īnfitior.
Participle
īnfitiāns (genitive īnfitiantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnfitiāns | īnfitiantēs | īnfitiantia | ||
| genitive | īnfitiantis | īnfitiantium | |||
| dative | īnfitiantī | īnfitiantibus | |||
| accusative | īnfitiantem | īnfitiāns | īnfitiantēs īnfitiantīs |
īnfitiantia | |
| ablative | īnfitiante īnfitiantī1 |
īnfitiantibus | |||
| vocative | īnfitiāns | īnfitiantēs | īnfitiantia | ||
1When used purely as an adjective.