infitiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnfitior.
Participle
īnfitiātus (feminine īnfitiāta, neuter īnfitiātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnfitiātus | īnfitiāta | īnfitiātum | īnfitiātī | īnfitiātae | īnfitiāta | |
| genitive | īnfitiātī | īnfitiātae | īnfitiātī | īnfitiātōrum | īnfitiātārum | īnfitiātōrum | |
| dative | īnfitiātō | īnfitiātae | īnfitiātō | īnfitiātīs | |||
| accusative | īnfitiātum | īnfitiātam | īnfitiātum | īnfitiātōs | īnfitiātās | īnfitiāta | |
| ablative | īnfitiātō | īnfitiātā | īnfitiātō | īnfitiātīs | |||
| vocative | īnfitiāte | īnfitiāta | īnfitiātum | īnfitiātī | īnfitiātae | īnfitiāta | |