infitiatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of īnfitior.

Participle

īnfitiātus (feminine īnfitiāta, neuter īnfitiātum); first/second-declension participle

  1. denied, disowned

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative īnfitiātus īnfitiāta īnfitiātum īnfitiātī īnfitiātae īnfitiāta
genitive īnfitiātī īnfitiātae īnfitiātī īnfitiātōrum īnfitiātārum īnfitiātōrum
dative īnfitiātō īnfitiātae īnfitiātō īnfitiātīs
accusative īnfitiātum īnfitiātam īnfitiātum īnfitiātōs īnfitiātās īnfitiāta
ablative īnfitiātō īnfitiātā īnfitiātō īnfitiātīs
vocative īnfitiāte īnfitiāta īnfitiātum īnfitiātī īnfitiātae īnfitiāta