inhortatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of inhortor
Participle
inhortātus (feminine inhortāta, neuter inhortātum); first/second-declension participle
- Having incited or instigated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inhortātus | inhortāta | inhortātum | inhortātī | inhortātae | inhortāta | |
| genitive | inhortātī | inhortātae | inhortātī | inhortātōrum | inhortātārum | inhortātōrum | |
| dative | inhortātō | inhortātae | inhortātō | inhortātīs | |||
| accusative | inhortātum | inhortātam | inhortātum | inhortātōs | inhortātās | inhortāta | |
| ablative | inhortātō | inhortātā | inhortātō | inhortātīs | |||
| vocative | inhortāte | inhortāta | inhortātum | inhortātī | inhortātae | inhortāta | |