inolitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inolescō.
Participle
inolitus (feminine inolita, neuter inolitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inolitus | inolita | inolitum | inolitī | inolitae | inolita | |
| genitive | inolitī | inolitae | inolitī | inolitōrum | inolitārum | inolitōrum | |
| dative | inolitō | inolitae | inolitō | inolitīs | |||
| accusative | inolitum | inolitam | inolitum | inolitōs | inolitās | inolita | |
| ablative | inolitō | inolitā | inolitō | inolitīs | |||
| vocative | inolite | inolita | inolitum | inolitī | inolitae | inolita | |
References
- "inolitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)