insignior
Latin
Etymology
From insignis + -ior (suffix forming a comparative adjective).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩːˈsɪŋ.ni.ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [inˈsiɲ.ɲi.or]
Adjective
īnsignior (comparative, neuter īnsignius); third declension
- comparative degree of īnsignis
Declension
Third-declension comparative adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnsignior | īnsignius | īnsigniōrēs | īnsigniōra | |
| genitive | īnsigniōris | īnsigniōrum | |||
| dative | īnsigniōrī | īnsigniōribus | |||
| accusative | īnsigniōrem | īnsignius | īnsigniōrēs īnsigniōrīs |
īnsigniōra | |
| ablative | īnsigniōre īnsigniōrī |
īnsigniōribus | |||
| vocative | īnsignior | īnsignius | īnsigniōrēs | īnsigniōra | |
Verb
īnsignior
- first-person singular present passive indicative of īnsigniō: "I am distinguished"