insinuator

English

Etymology

From Latin īnsinuātor.

Noun

insinuator (plural insinuators)

  1. One who insinuates.

Anagrams

Latin

Etymology

From īnsinuō (insinuate) +‎ -tor.

Pronunciation

Noun

īnsinuātor m (genitive īnsinuātōris, feminine īnsinuātrīx); third declension

  1. (Ecclesiastical Latin) an introducer

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative īnsinuātor īnsinuātōrēs
genitive īnsinuātōris īnsinuātōrum
dative īnsinuātōrī īnsinuātōribus
accusative īnsinuātōrem īnsinuātōrēs
ablative īnsinuātōre īnsinuātōribus
vocative īnsinuātor īnsinuātōrēs

Derived terms

Descendants

  • English: insinuator

References

Romanian

Etymology

Borrowed from French insinuateur.

Adjective

insinuator m or n (feminine singular insinuatoare, masculine plural insinuatori, feminine and neuter plural insinuatoare)

  1. insinuating, insinuative

Declension

Declension of insinuator
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite insinuator insinuatoare insinuatori insinuatoare
definite insinuatorul insinuatoarea insinuatorii insinuatoarele
genitive-
dative
indefinite insinuator insinuatoare insinuatori insinuatoare
definite insinuatorului insinuatoarei insinuatorilor insinuatoarelor