instauratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnstaurō.
Participle
īnstaurātus (feminine īnstaurāta, neuter īnstaurātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnstaurātus | īnstaurāta | īnstaurātum | īnstaurātī | īnstaurātae | īnstaurāta | |
| genitive | īnstaurātī | īnstaurātae | īnstaurātī | īnstaurātōrum | īnstaurātārum | īnstaurātōrum | |
| dative | īnstaurātō | īnstaurātae | īnstaurātō | īnstaurātīs | |||
| accusative | īnstaurātum | īnstaurātam | īnstaurātum | īnstaurātōs | īnstaurātās | īnstaurāta | |
| ablative | īnstaurātō | īnstaurātā | īnstaurātō | īnstaurātīs | |||
| vocative | īnstaurāte | īnstaurāta | īnstaurātum | īnstaurātī | īnstaurātae | īnstaurāta | |
References
- instauratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- instauratus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016