insurrectio
Latin
Etymology
From īnsurgō (“rise up, upon or against”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.sʊrˈreːk.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in.surˈrɛk.t̪͡s̪i.o]
Noun
īnsurrēctiō f (genitive īnsurrēctiōnis); third declension
- A rising up; insurrection, rebellion.
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | īnsurrēctiō | īnsurrēctiōnēs |
| genitive | īnsurrēctiōnis | īnsurrēctiōnum |
| dative | īnsurrēctiōnī | īnsurrēctiōnibus |
| accusative | īnsurrēctiōnem | īnsurrēctiōnēs |
| ablative | īnsurrēctiōne | īnsurrēctiōnibus |
| vocative | īnsurrēctiō | īnsurrēctiōnēs |
Descendants
- Catalan: insurrecció
- English: insurrection
- French: insurrection
- Galician: insurrección
- Italian: insurrezione
- Occitan: insurreccion
- Portuguese: insurreição
- Romanian: insurecție
- Spanish: insurrección
References
- “insurrectio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "insurrectio", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- insurrectio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.