insutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of insuō.
Participle
īnsūtus (feminine īnsūta, neuter īnsūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnsūtus | īnsūta | īnsūtum | īnsūtī | īnsūtae | īnsūta | |
| genitive | īnsūtī | īnsūtae | īnsūtī | īnsūtōrum | īnsūtārum | īnsūtōrum | |
| dative | īnsūtō | īnsūtae | īnsūtō | īnsūtīs | |||
| accusative | īnsūtum | īnsūtam | īnsūtum | īnsūtōs | īnsūtās | īnsūta | |
| ablative | īnsūtō | īnsūtā | īnsūtō | īnsūtīs | |||
| vocative | īnsūte | īnsūta | īnsūtum | īnsūtī | īnsūtae | īnsūta | |
References
- “insutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- insutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.