intectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of integō
Participle
intēctus (feminine intēcta, neuter intēctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intēctus | intēcta | intēctum | intēctī | intēctae | intēcta | |
| genitive | intēctī | intēctae | intēctī | intēctōrum | intēctārum | intēctōrum | |
| dative | intēctō | intēctae | intēctō | intēctīs | |||
| accusative | intēctum | intēctam | intēctum | intēctōs | intēctās | intēcta | |
| ablative | intēctō | intēctā | intēctō | intēctīs | |||
| vocative | intēcte | intēcta | intēctum | intēctī | intēctae | intēcta | |
References
- “intectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “intectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers