intentatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of intentō.

Participle

intentātus (feminine intentāta, neuter intentātum); first/second-declension participle

  1. extended

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative intentātus intentāta intentātum intentātī intentātae intentāta
genitive intentātī intentātae intentātī intentātōrum intentātārum intentātōrum
dative intentātō intentātae intentātō intentātīs
accusative intentātum intentātam intentātum intentātōs intentātās intentāta
ablative intentātō intentātā intentātō intentātīs
vocative intentāte intentāta intentātum intentātī intentātae intentāta

References

  • intentatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • intentatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "intentatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • intentatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • intentatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016