interceptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intercipiō.
Participle
interceptus (feminine intercepta, neuter interceptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interceptus | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta | |
| genitive | interceptī | interceptae | interceptī | interceptōrum | interceptārum | interceptōrum | |
| dative | interceptō | interceptae | interceptō | interceptīs | |||
| accusative | interceptum | interceptam | interceptum | interceptōs | interceptās | intercepta | |
| ablative | interceptō | interceptā | interceptō | interceptīs | |||
| vocative | intercepte | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta | |
References
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interceptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.