interemptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of interimō.
Participle
interēmptus (feminine interēmpta, neuter interēmptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interēmptus | interēmpta | interēmptum | interēmptī | interēmptae | interēmpta | |
| genitive | interēmptī | interēmptae | interēmptī | interēmptōrum | interēmptārum | interēmptōrum | |
| dative | interēmptō | interēmptae | interēmptō | interēmptīs | |||
| accusative | interēmptum | interēmptam | interēmptum | interēmptōs | interēmptās | interēmpta | |
| ablative | interēmptō | interēmptā | interēmptō | interēmptīs | |||
| vocative | interēmpte | interēmpta | interēmptum | interēmptī | interēmptae | interēmpta | |
References
- “interemptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interemptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interemptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.