intermissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intermittō.
Participle
intermissus (feminine intermissa, neuter intermissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intermissus | intermissa | intermissum | intermissī | intermissae | intermissa | |
| genitive | intermissī | intermissae | intermissī | intermissōrum | intermissārum | intermissōrum | |
| dative | intermissō | intermissae | intermissō | intermissīs | |||
| accusative | intermissum | intermissam | intermissum | intermissōs | intermissās | intermissa | |
| ablative | intermissō | intermissā | intermissō | intermissīs | |||
| vocative | intermisse | intermissa | intermissum | intermissī | intermissae | intermissa | |
References
- “intermissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intermissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- after some time: spatio temporis intermisso
- after a year has elapsed: anno peracto, circumacto, interiecto, intermisso
- to resume one's studies: intermissa studia revocare
- after some time: spatio temporis intermisso