interpunctus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of interpungō

Participle

interpūnctus (feminine interpūncta, neuter interpūnctum); first/second-declension participle

  1. pointed, punctuated

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative interpūnctus interpūncta interpūnctum interpūnctī interpūnctae interpūncta
genitive interpūnctī interpūnctae interpūnctī interpūnctōrum interpūnctārum interpūnctōrum
dative interpūnctō interpūnctae interpūnctō interpūnctīs
accusative interpūnctum interpūnctam interpūnctum interpūnctōs interpūnctās interpūncta
ablative interpūnctō interpūnctā interpūnctō interpūnctīs
vocative interpūncte interpūncta interpūnctum interpūnctī interpūnctae interpūncta

References

  • interpunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • interpunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers