interpunctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of interpungō
Participle
interpūnctus (feminine interpūncta, neuter interpūnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interpūnctus | interpūncta | interpūnctum | interpūnctī | interpūnctae | interpūncta | |
| genitive | interpūnctī | interpūnctae | interpūnctī | interpūnctōrum | interpūnctārum | interpūnctōrum | |
| dative | interpūnctō | interpūnctae | interpūnctō | interpūnctīs | |||
| accusative | interpūnctum | interpūnctam | interpūnctum | interpūnctōs | interpūnctās | interpūncta | |
| ablative | interpūnctō | interpūnctā | interpūnctō | interpūnctīs | |||
| vocative | interpūncte | interpūncta | interpūnctum | interpūnctī | interpūnctae | interpūncta | |
References
- “interpunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interpunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers