interrogatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of interrogō.
Participle
interrogātus (feminine interrogāta, neuter interrogātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interrogātus | interrogāta | interrogātum | interrogātī | interrogātae | interrogāta | |
| genitive | interrogātī | interrogātae | interrogātī | interrogātōrum | interrogātārum | interrogātōrum | |
| dative | interrogātō | interrogātae | interrogātō | interrogātīs | |||
| accusative | interrogātum | interrogātam | interrogātum | interrogātōs | interrogātās | interrogāta | |
| ablative | interrogātō | interrogātā | interrogātō | interrogātīs | |||
| vocative | interrogāte | interrogāta | interrogātum | interrogātī | interrogātae | interrogāta | |
References
- interrogatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to answer questions: ad interrogata respondere
- to answer questions: ad interrogata respondere