interstinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of interstinguō.
Participle
interstīnctus (feminine interstīncta, neuter interstīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interstīnctus | interstīncta | interstīnctum | interstīnctī | interstīnctae | interstīncta | |
| genitive | interstīnctī | interstīnctae | interstīnctī | interstīnctōrum | interstīnctārum | interstīnctōrum | |
| dative | interstīnctō | interstīnctae | interstīnctō | interstīnctīs | |||
| accusative | interstīnctum | interstīnctam | interstīnctum | interstīnctōs | interstīnctās | interstīncta | |
| ablative | interstīnctō | interstīnctā | interstīnctō | interstīnctīs | |||
| vocative | interstīncte | interstīncta | interstīnctum | interstīnctī | interstīnctae | interstīncta | |
References
- “interstinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interstinctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interstinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.