intortus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intorqueō.
Participle
intortus (feminine intorta, neuter intortum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intortus | intorta | intortum | intortī | intortae | intorta | |
| genitive | intortī | intortae | intortī | intortōrum | intortārum | intortōrum | |
| dative | intortō | intortae | intortō | intortīs | |||
| accusative | intortum | intortam | intortum | intortōs | intortās | intorta | |
| ablative | intortō | intortā | intortō | intortīs | |||
| vocative | intorte | intorta | intortum | intortī | intortae | intorta | |
Descendants
References
- “intortus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.