intromissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intrōmittō.
Participle
intrōmissus (feminine intrōmissa, neuter intrōmissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intrōmissus | intrōmissa | intrōmissum | intrōmissī | intrōmissae | intrōmissa | |
| genitive | intrōmissī | intrōmissae | intrōmissī | intrōmissōrum | intrōmissārum | intrōmissōrum | |
| dative | intrōmissō | intrōmissae | intrōmissō | intrōmissīs | |||
| accusative | intrōmissum | intrōmissam | intrōmissum | intrōmissōs | intrōmissās | intrōmissa | |
| ablative | intrōmissō | intrōmissā | intrōmissō | intrōmissīs | |||
| vocative | intrōmisse | intrōmissa | intrōmissum | intrōmissī | intrōmissae | intrōmissa | |
References
- “intromissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intromissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.