intuens
Latin
Etymology
Present participle of intueor.
Participle
intuēns (genitive intuentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | intuēns | intuentēs | intuentia | ||
| genitive | intuentis | intuentium | |||
| dative | intuentī | intuentibus | |||
| accusative | intuentem | intuēns | intuentēs intuentīs |
intuentia | |
| ablative | intuente intuentī1 |
intuentibus | |||
| vocative | intuēns | intuentēs | intuentia | ||
1When used purely as an adjective.