intuitivus
Latin
Etymology
From intueor (“I look at”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.tu.ɪˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.t̪u.iˈt̪iː.vus]
Adjective
intuitīvus (feminine intuitīva, neuter intuitīvum); first/second-declension adjective
- (Medieval Latin) coming from direct seeing or immediate understanding, intuitive
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intuitīvus | intuitīva | intuitīvum | intuitīvī | intuitīvae | intuitīva | |
| genitive | intuitīvī | intuitīvae | intuitīvī | intuitīvōrum | intuitīvārum | intuitīvōrum | |
| dative | intuitīvō | intuitīvae | intuitīvō | intuitīvīs | |||
| accusative | intuitīvum | intuitīvam | intuitīvum | intuitīvōs | intuitīvās | intuitīva | |
| ablative | intuitīvō | intuitīvā | intuitīvō | intuitīvīs | |||
| vocative | intuitīve | intuitīva | intuitīvum | intuitīvī | intuitīvae | intuitīva | |
Descendants
- → Danish: intuitiv
- → French: intuitif
- → German: intuitiv
- → Italian: intuitivo
- → Norwegian Bokmål: intuitiv
- → Portuguese: intuitivo
- → Romanian: intuitiv
- → Spanish: intuitivo
- → Swedish: intuitiv
References
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “intuitivus”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC