inwikkelen

Dutch

Etymology

Compound of in +‎ wikkelen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɪnˌʋɪ.kə.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: in‧wik‧ke‧len

Verb

inwikkelen

  1. (transitive) to wrap, to wrap in

Conjugation

Conjugation of inwikkelen (weak, separable)
infinitive inwikkelen
past singular wikkelde in
past participle ingewikkeld
infinitive inwikkelen
gerund inwikkelen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wikkel in wikkelde in inwikkel inwikkelde
2nd person sing. (jij) wikkelt in, wikkel in2 wikkelde in inwikkelt inwikkelde
2nd person sing. (u) wikkelt in wikkelde in inwikkelt inwikkelde
2nd person sing. (gij) wikkelt in wikkelde in inwikkelt inwikkelde
3rd person singular wikkelt in wikkelde in inwikkelt inwikkelde
plural wikkelen in wikkelden in inwikkelen inwikkelden
subjunctive sing.1 wikkele in wikkelde in inwikkele inwikkelde
subjunctive plur.1 wikkelen in wikkelden in inwikkelen inwikkelden
imperative sing. wikkel in
imperative plur.1 wikkelt in
participles inwikkelend ingewikkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms