inwonen

Dutch

Etymology

From in (“in”) +‎ wonen (“to live, reside”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

inwonen

  1. to move in [with bij ‘with’]

Conjugation

Conjugation of inwonen (weak, separable)
infinitive inwonen
past singular woonde in
past participle ingewoond
infinitive inwonen
gerund inwonen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular woon in woonde in inwoon inwoonde
2nd person sing. (jij) woont in, woon in2 woonde in inwoont inwoonde
2nd person sing. (u) woont in woonde in inwoont inwoonde
2nd person sing. (gij) woont in woonde in inwoont inwoonde
3rd person singular woont in woonde in inwoont inwoonde
plural wonen in woonden in inwonen inwoonden
subjunctive sing.1 wone in woonde in inwone inwoonde
subjunctive plur.1 wonen in woonden in inwonen inwoonden
imperative sing. woon in
imperative plur.1 woont in
participles inwonend ingewoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.