iocatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of iocor.
Participle
iocātus (feminine iocāta, neuter iocātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | iocātus | iocāta | iocātum | iocātī | iocātae | iocāta | |
| genitive | iocātī | iocātae | iocātī | iocātōrum | iocātārum | iocātōrum | |
| dative | iocātō | iocātae | iocātō | iocātīs | |||
| accusative | iocātum | iocātam | iocātum | iocātōs | iocātās | iocāta | |
| ablative | iocātō | iocātā | iocātō | iocātīs | |||
| vocative | iocāte | iocāta | iocātum | iocātī | iocātae | iocāta | |
References
- iocatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- I said it in jest: haec iocatus sum, per iocum dixi
- I said it in jest: haec iocatus sum, per iocum dixi