ioculator
Latin
Etymology
From ioculor (“I jest, joke”) + -tor, from ioculus, diminutive of iocus (“a joke, jest”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [jɔ.kʊˈɫaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [jo.kuˈlaː.t̪or]
Noun
ioculātor m (genitive ioculātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ioculātor | ioculātōrēs |
| genitive | ioculātōris | ioculātōrum |
| dative | ioculātōrī | ioculātōribus |
| accusative | ioculātōrem | ioculātōrēs |
| ablative | ioculātōre | ioculātōribus |
| vocative | ioculātor | ioculātōrēs |
Related terms
References
- “joculator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ioculator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "ioculator", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)