irrisus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrīdeō
Participle
irrīsus (feminine irrīsa, neuter irrīsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | irrīsus | irrīsa | irrīsum | irrīsī | irrīsae | irrīsa | |
| genitive | irrīsī | irrīsae | irrīsī | irrīsōrum | irrīsārum | irrīsōrum | |
| dative | irrīsō | irrīsae | irrīsō | irrīsīs | |||
| accusative | irrīsum | irrīsam | irrīsum | irrīsōs | irrīsās | irrīsa | |
| ablative | irrīsō | irrīsā | irrīsō | irrīsīs | |||
| vocative | irrīse | irrīsa | irrīsum | irrīsī | irrīsae | irrīsa | |
References
- “irrisus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press