irritabilis
Latin
Etymology
From irrītō (“to excite, to irritate”) + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪr.riːˈtaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ir.riˈt̪aː.bi.lis]
Adjective
irrītābilis (neuter irrītābile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | irrītābilis | irrītābile | irrītābilēs | irrītābilia | |
| genitive | irrītābilis | irrītābilium | |||
| dative | irrītābilī | irrītābilibus | |||
| accusative | irrītābilem | irrītābile | irrītābilēs irrītābilīs |
irrītābilia | |
| ablative | irrītābilī | irrītābilibus | |||
| vocative | irrītābilis | irrītābile | irrītābilēs | irrītābilia | |
Descendants
References
- “irritabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- irritabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.