irsen
See also: irsən
Old Frisian
Noun
īrsen n
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | īrsen | īrsen |
| accusative | īrsen | īrsen |
| genitive | īrsenes | īrsena |
| dative | īrsene | īrsenum, īrsenem |
Turkish
Etymology
Inherited from Ottoman Turkish ارثا (irsan, “by inheritance”),[1] from Arabic إِرْثًا (ʔirṯan), adverbial accusative of إِرْث (ʔirṯ).
Pronunciation
- Hyphenation: ir‧sen
Adverb
irsen
- by inheritance
Related terms
- irs (“inheritance”, noun)
References
- ^ Redhouse, James W. (1890) “ارثا”, in A Turkish and English Lexicon[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 63
Further reading
- “irsen”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
- Çağbayır, Yaşar (2007) “irsen”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 2208